Tənhalıq — bu, sadəcə ətrafda insanların olmaması deyil. Bu, eyni zamanda həm daxili güc mənbəyi, həm də sağlamlıq üçün gizli təhlükə ola bilən mürəkkəb psixoloji fenomendir.

Baki-baku.az xəbər verir ki, müasir araşdırmalar göstərir: iri şəhərlərdə yaşayan böyüklərin 40%-dən çoxu vaxtaşırı emosional və ya sosial tənhalıq hissi keçirir — dostların və həmkarların əhatəsində olsalar belə.

Alimlər çoxdan müəyyən ediblər ki, tənhalığın bir neçə növü var: fiziki, emosional, sosial, ekzistensial və hətta könüllü — yəni yaradıcı fəaliyyəti stimullaşdıran və beyni “yenidən yükləməyə” kömək edən seçilmiş təklik. Fiziki tənhalıq xüsusilə introvertlər və yaradıcı şəxslər üçün faydalı ola bilər: yazıçılar, rəssamlar və filosoflar əsrlər boyu ilhamı məhz tənhalıqda tapıblar. Emosional tənhalıq isə əksinə, görünməyən bir zəncir kimi insanı sıxır — ətraf doludur, amma səni həqiqətən anlayan və dəstək olan heç kim yoxdur.

Xüsusilə maraqlı olan ekzistensial tənhalıqdır — bu, bizi öz unikallığımız, həyatın mənası və zamanın qaçılmazlığı üzərində düşünməyə vadar edir. Bəzi tədqiqatçılar hesab edirlər ki, məhz bu cür tənhalıq insanın dərin müdrikliyini və yaradıcı potensialını oyada bilər. Amma hər şey bu qədər parlaq deyil: xroniki sosial tənhalıq immun sistemini zəiflədə, həyəcan və depressiv hallara səbəb ola bilər.

Müasir meqapolislər, səs-küy və sürətli ritm ilə paradoksal olaraq tənhalıq hissini daha da gücləndirir. İnsanlar daim izdiham içindədirlər, lakin eyni zamanda real ünsiyyət çatışmazlığını kəskin şəkildə hiss edirlər. Bununla belə, psixoloqlar qeyd edirlər: düzgün təklik özü ilə inkişaf üçün güclü bir alət ola bilər. Bu, insanı özünü dinləməyə, emosiyalarını anlamağa və gələcəkdə başqaları ilə daha dərin münasibətlər qurmağa öyrədir.

Tənhalıq — bizim daxili halımızın güzgüsüdür. O, həm müttəfiq, həm də düşmən ola bilər. Əsas məsələ — onun növlərini ayırd etməyi və nə zaman şəfa verdiyini, nə zaman isə dağıtdığını dərk etməkdir. Çünki müasir dünyada tək qalmağı bacarmaq — zəiflik deyil, əsl incəsənətdir.