Yox, bu – çoxlarının düşündüyü kimi sadəcə bir qum dənəsi deyil. Mirvari doğumunun əsl hekayəsi daha dramatik, daha dərin məna daşıyır. İkiqabıqlı molyuskun içinə yad bir cisim daxil olur: parazit, qabığın qırıntısı, ya da aqressiv bir qonşu. Və elə bu an təbiətin sehri başlayır. Molyuskun mantiya hüceyrələri, sanki bir zərgər kimi bu “düşməni” zərif mirvari təbəqələri ilə qat-qat bürüməyə başlayır.
Bu, qədimdən gələn bir sağ qalma mexanizmidir. Təbiət isə onu əbədi gözəlliyə çevirib.
Süni mirvari istehsalında insan sadəcə bu prosesi təkrar edir: donor molyuskdan alınan xüsusi vəz hüceyrələri digər molyuskların mantiyasına köçürülür. Beləcə, “əhliləşdirilmiş” orqanizm öz müdafiə melodiyasını yaratmağa başlayır. Bizim üçün isə o, zərif mükəmməllik kimi parlayır.
Mirvari daş deyil. Bu, zərgər “əbədiyyətinə” çevrilmiş, bioloji bir “bağışla”nın donmuş halıdır.
