Tarixən dil kommunikasiya vasitəsi kimi primitiv özünü ifadə və instinktiv zərurəti ödəmək üçün var olmuşdur. Əsrlər, qərinələr, illər keçdikcə isə dil həmçinin estetik zövq bəxş edərək, hislərimizi və daxili dünyamızı daha aydın ifadə üçün bir alətə çevrilib.
Ana dilimizi düzgün istifadə edərək, onu qoruyub, gələcək nəsillərə ötürürük. Artıq silsilə halını almış rubrikamızda bu gün yeni sözləri sizə təqdim edirik.
Raybaray – fikrini tez-tez dəyişən.
~Çox raybaray adamdu, ona baş qoşma.
Sığışta – arxaikləşmiş söz olub, Novruz bayramı ərəfəsində yumurta döyüşdürdükdə çartlayan yumurtaya deyilərdi.
Şibrədüşəndə – qabıqlı qaynanmış quru əncil. İki – şirəyə+düşəndə sözlərinin birləşməsindən əmələ gəlmışdir. Əncili öz şirəsində qaynadılır, sonra tikanın üstünəsərərək gündə qurudurlar. Nəticədə əmələ gələn quru əncilə “şibrədüşəndə” deyilir.
Tağar – dənli bitkilərin çəkisini ölçmək üçün 19 puda bərabər ölçü vahidi.
Umsunmaq(ğ) – nəfsin çəkməsi. Kimsə yemək iyisi gələndə o iyi hiss edir, onu dadmaq könlündən keçirəndə və ya başqa yemək bildiyini (məsələn, xəmraşı iyini düşbərə iyi ilə səhv salaraq, onu yemək istəyi) hiss edəndə deyirlər ki; “Lap umsundum ha”.
Vərəzən – xoş keçən, yaxşı keçən gün.
~Ay səni vərəzən günə çıxasan.
Yaşırmaq – gizlətmək.
~Yaşır mını (gizlət bunu).
Şəki-Zaqatala dialektində bu söz “yaşurd” şəklində işlədilir. Hətta bu söz “Dədə Qorqud”da da bu anlamda işlədilirdi.
Zeynəbud – acı, zəhər dadan, olduqca dadsız.
