Hər il yüzlərlə insan Everest zirvəsinə qalxır, amma onların hamısı geri qayıtmır. Dağın yamaclarında onlarla cəsəd qalır — kimisi soyuqdan, kimisi tükənmədən, kimisi isə yüksəklik səbəbindən həyatını itirir. Və demək olar ki, heç kimin cəsədi oradan endirilmir. Niyə?

Birincisi, bu, demək olar ki, mümkün deyil.
8000 metrdən yüksəkdə — “ölüm zonası” adlandırılan yerdə — nəfəs almağa belə kifayət qədər oksigen yoxdur. Orada bir addım atmaq çətindir, nəinki bir cəsədi daşımaq. Donmuş cəsəd daş kimi ağır olur. Bəzən onu tərpətmək belə mümkün olmur.

İkincisi, bu, çox təhlükəlidir.
Bir cəsədi endirmək üçün bir neçə nəfər lazım olur və onların hər biri öz həyatını riskə atır. Artıq belə hallar olub ki, kimisə xilas etməyə çalışan alpinistlər özləri də həlak olublar. Üstəlik, bu əməliyyat on minlərlə dollara başa gəlir. Hər ailə buna hazır deyil, hər ekspedisiya isə bunu həyata keçirə biləcək gücdə deyil.

Üçüncüsü, başqa bir amil də var — bir çox alpinistlər özləri deyirlər: əgər ölsəm, məni orada qoyun.
Bu, onların seçiminin bir hissəsidir — sanki dənizçilərin “dənizdə dəfn edin” istəyi kimi. Dağ onlar üçün son dayanacaqdır.

Bəzi cəsədlər hətta digər alpinistlər üçün bələdçi rolunu oynayır — onlara ləqəblər verilir: məsələn, “Yaşıl çəkmələr”, “Yatmış gözəl”. İnsanlar onların yanından keçəndə anlayırlar: zirvə yaxınlıqdadır.

İqlim dəyişikliyi ilə əlaqədar əvvəllər buzun altında gizlənmiş cəsədlər indi görünməyə başlayır.
Nepal hakimiyyəti bəzən onları endirmək üçün xüsusi əməliyyatlar keçirir. Amma bu, dənizdə bir damla kimidir.

Everest sadəcə bir zirvə deyil. Bu, ölümün mənzərənin bir parçasına çevrildiyi yerdir. Və ora gedən hər kəs bilir: əgər nəsə olsa, bəlkə də geri qaytarmayacaqlar. Və bunu edə biləcək heç kim də olmayacaq.